Detailed Notes on orbitopatia tarczycowa
Detailed Notes on orbitopatia tarczycowa
Blog Article
Choroba Gravesa i Basedowa (chGB) jest najczęstszą przyczyną nadczynności tarczycy, a orbitopatia tarczycowa (OT) stanowi najczęstszą pozatarczycową jej manifestację z częstością występowania 42,two/milion osób/rok. Zgodnie z wytycznymi Europejskiej Grupy Orbitopatii Gravesa (EUGOGO) w celu optymalizacji i poprawy skuteczności leczenia OT powinno stosować się określone standardy postępowania, które przedstawiono w niniejszej publikacji. Wybór optymalnej dla chorego metody leczenia zarówno nadczynności tarczycy, jak i OT wymaga zespołu współpracujących specjalistów: endokrynologa, okulisty, radioterapeuty i chirurga, oraz uwzględnienia ryzyka nawrotu choroby i możliwych powikłań związanych z metodą leczenia. Aktywność zapalna i stopień ciężkości OT należy diagnozować na podstawie doświadczenia własnego badającego oraz według standardowych kryteriów diagnostycznych. Ocenę aktywności zapalnej OT można przeprowadzić wykorzystując skalę aktywności zapalnej (CAS) oraz z wykorzystaniem metod obrazowych — głównie obrazowania rezonansu metodą rezonansu magnetycznego (MRI). Ocenę ciężkości OT przeprowadza się, korzystając z siedmiostopniowej klasyfikacji NOSPECS oraz trzystopniowej skali według EUGOGO. Jako leczenie pierwszego rzutu zalecanym standardem u większości pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej i aktywną OT jest łączne dożylne (i.
W każdym przypadku diagnoza jest wielodyscyplinarna, ponieważ wymaga oceny zarówno przez okulistę, jak i przez endokrynologa. Badanie TSH, T3 i T4 oraz badanie krwi na obecność przeciwciał przeciwtarczycowych pomoże wykryć obecność tego problemu na poziomie ogólnoustrojowym.
Przyczyny orbitopatii nie są do końca jasne i znane. Uważa się, że zaburzenie czynności tarczycy spowodowane jest przez zachwianie równowagi hormonalnej osi przysadka–tarczyca, co wyzwala nie do końca zidentyfikowane substancje powodujące przerost tkanek oczodołu.
W roku 1840 Karl Adolph von Basedow po raz pierwszy opisał jednostkę chorobową objawiającą się tzw. triadą mersemburską, czyli wytrzeszczem oczu, powiększeniem tarczycy read more i tachykardią. Dlatego współcześnie mówimy o chorobie Graves-Basedowa.
Publikujemy treść wytycznych opracowanych przez konsultantów krajowych w dziedzinie medycyny rodzinnej oraz diabetologii dotyczące opieki nad pacjentem z cukrzycą w podstawowej opiece zdrowotnej, z uwzględnieniem opieki koordynowanej.
Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.
Orbitopatia tarczycowa to zatem wytrzeszcz gałek ocznych. W ponad ninety proc. wszystkich przypadków oftalmopatii tarczycowej zmiany występują obustronnie i są symetryczne – wytrzeszcz jednego oka w przypadku nadczynności tarczycy jest rzadkością.
Orbitopatia jest najczęstszą pozatarczycową manifestacją nadczynności tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa. Co ciekawe, pierwsze opisy łączące wytrzeszcz oczu z funkcją tarczycy można znaleźć w chińskich i greckich tekstach pochodzących ze starożytności.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp. Mam kod dostępu Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
Pacjenci z ciężką astmą doświadczają dużMoi obciążenia objawami, zaostrzeniami i działaniami niepożądanymi leków. Towarzyszą im częste duszności, świszczący oddech, ucisk w klatce piersiowej oraz kaszel, które przeszkadzają w codziennym życiu, aktywności fizycznej i spaniu. Niestosowanie się do zaleceń lekarza to najczęstsza przyczyna troubleów z kontrolą astmy.
Brak widocznej skuteczności trwającego leczenia immunosupresyjnego powinien również wzbudzić ostrożność i skłonić do przeprowadzenia diagnostyki różnicowej TO. Diagnostyka różnicowa TO i ocena jej aktywności obejmuje stany chorobowe prowadzące do zaczerwienienia i/lub obrzęku spojówek i/lub powiek, inne przyczyny zaburzeń ruchomości oraz osadzenia w oczodole gałek ocznych. W niniejszym artykule autorzy dokonują przeglądu najczęstszych chorób, które mogą naśladować TO lub fałszować ocenę aktywności zapalnej TO.
W przebiegu klinicznym oftalmopatii wyróżnia się dwie fazy. W fazie aktywnej, trwającej przeciętnie od six miesięcy do two lat, put upępuje stan zapalny, choć zazwyczaj jest on łagodny. Zwłaszcza u młodych kobiet.
Przy nagle pojawiającym się podwójnym widzeniu należy podawać doustnie kortykosteroidy do ten–fourteen dni. W razie braku poprawy zaleca się radioterapię (naświetlanie) z ewentualną chirurgią mięśni poruszających gałką oczną po wcześniejszym ustabilizowaniu choroby tarczycy i procesu zapalnego oczodołu.
Natomiast przewlekła orbitopatia może prowadzić do zwłóknienia tkanki pozagałkowej, co może być przyczyną trwałego uszkodzenia narządu wzroku.
Report this page